Bruichladdich (bruukladdie, zoals je het hoort uit te spreken) maakt over het algemeen zachte, ietwat fruitige whisky’s. Behalve deze. Dit is een echte Islay.
In de geur ruik je graan en wat vanille, pas bij het proeven komt de ‘peat’ tevoorschijn. En goed ook. Licht scherp kantje nog, maar dat is bij het tweede nipje wel weg. De rokerigheid lijkt juist heftiger te worden. Daarnaast ook wat kruidige tonen te ontdekken.
Eindelijk zit het in mijn glas. De heilige graal der blends. Je zou het haast vergeten vanwege het bedrag die je er voor neer legt, maar het ís een blend. Wel een blend van ongeveer 16 whisky’s van 20 tot 50 jaar oud. Volgens de verhalen dan.
Nadat ik vorig jaar al een andere whisky had geproefd van Penderyn [Madeira barriques finish], was ik benieuwd geworden naar hun andere whisky’s, zoals de sherry-cask en de portwood. Ik heb ze nu allebei ook in de kast staan. De Portwood heb ik van mijn vrouw voor mijn afgelopen verjaardag gekregen, maar zelf uitgezocht in mijn eigen winkel. Het is triest zo’n eigen geefje, maar het is wel iets wat ik graag wilde.
Whisky van vaderlandse bodem, het kan. En op verschillende manieren: Fryske Hynder uit Friesland en Millstone uit Brabant. En waarschijnlijk nog veel meer, maar deze zijn landelijk redelijk goed te krijgen. Ik heb gekozen voor de Millstone van de Zuidam distilleerderij, en wel de PX cask. Maar eerst iets over Zuidam.
Cooley is een grote naam in het Ierse Whiskey wereldje. Cooley produceert onder andere de merken Connemara, Kilbeggan, Tyrconell en dus Greenore. Deze laatste is een niet heel bekende whiskey en dat komt vooral omdat dit type whiskey vooral in de blends verdwijnt: graanwhiskey. Bijvoorbeeld in de Kilbeggan.